STAD DER VERBEELDING

Ga in dit seizoen, tegen zonsondergang, naar Cihangir en kijk!
Geef jezelf eens even over aan de droom daar aan de overzij!
Anders dan al die andere avonden zal deze avond immers zijn;
De beeldingskracht der zon herschept de ramen tot paleizen;
Die god wenst vermaak voor zijn huis der verbeelding,
Ineens verandert hij de ramen in een sprookjeskasteel.
De paleizen van vuren gloed doen nu de ganse overzijde
Op het luisterrijke oosten van drieduizend jaar geleden lijken.
Hoeveel honderdduizend jaren al laat de lichtbouwmeester van het oosten,
Die zich met een rode bokaal in de hand, verrukt en dronken
Van de genoten gouden wijn, terugtrekt aan de horizon,
Dit Üsküdar der verbeelding zó ontluiken.
Van korte duur is echter de openbaring van die god;
Vergankelijk de bouwsels geschapen uit deze gloed;
In een oogwenk is alles voorbij zodra het in het westen donker wordt.

Het sultanaat van het arme Üsküdar duurt werkelijk maar kort;
Zonder al wat de zon nu neerhaalt te betreuren,
Verzinkt de stad der cipressen in haar eigen innerlijk licht.
In dit klimaat doordrongen van eeuwige genade
Verschilt geen goud van klatergoud.
Van elke in duister gehulde heuvel op de overoever, 
Waar het vaardige volk van elke wijk een paradijs maakt, 
Weerkaatsen in de nacht de vele lampen in de huizen der armen,
Üsküdar in de meest waarachtige spiegel.