Sytske Sötemann

Turkse poëzie in Nederlandse vertaling

Hollandaca'da Türkçe şiir




Huseyin ŞAHİN


AŞK BÖYLE BULUR ERBABINI

Öğrenemediğimiz bir şey var hala
Herkes bir yere gider, dal kırılır
Yaprak titrer
Aşklar hep küldür
Nedensiz değildir hiçbir ayrılık, hiçbir acı
Dağların ardından tüten o koyu duman o koyu karanlık
Bir tek kuşlar taşıyorlar
Ağızlarında bir tutam ışığı

Tenimizde kırgın çocukların terk ettiği
Serin avlu sessizliği
Acıyan teri uzak yazların
Ve güllere iki ayrılık sunan adamların
Kirli sır dolu eşkalleri
Bizi bu yaşamdan alıp götürecek bir gün
Güneşe bakan kadınların
Doğacak çocuklara adadıkları yürekleri

Öğrenemediğimiz bir şey var hala
Bir kül rüzgârıdır Beroc’da
Adını bilmediğimiz elmas gönüllü evler
Acıyan ağzına aldığı gülün
Ezik kokusu nereden sorulur
Bir zaman tüneli midir Haraba’da
Çocukların akşam olmasın diyen sesi
Kardeşim dağlarda bir isyancı
Sevdasına sırat örer düşlerinden
Çiçeklerden şehirler kurar

Bu ayrılığın aslı budur
Bundandır buralara düşen ıssızlığın
Önce evlerimizi bilmesi
Öğrenemediğimiz bir şey var
Saflığımız ve sabrımız kadar mı yaşayacağız
Açarak ellerimizi genişleyen göğüne ölümün
Şimdi kalkıp gitme sırası bende
Ne aşık usandırabildim
Ömrüme bir ikiz gibi eklenen ölümün önünde
Ne kaldığım odaların serinliğinde çiçek büyüttüm
Pencere önlerinde çaresiz bir gülümsemeydim en çok
Kayıp bir sızıyla buldum kalbimi
Tenha günlerinde ağzımın

© Huseyin ŞAHİN, 2010
Deze website   Rotterdam

ZO VINDT DE LIEFDE HAAR LEERMEESTER

Er is nog altijd iets wat wij niet hebben kunnen leren
Iedereen gaat ergens heen, een tak breekt
Een blad trilt
Liefdes zijn altijd as
Geen enkele scheiding is zonder reden, geen enkele pijn
Noch die dichte mist die vanachter de bergen op komt zetten, die dichte duisternis
Alleen de vogels dragen
In hun snavels een hapje licht

Op onze huid ligt de stilte van de koele binnenplaats
Die de gekrenkte kinderen al hebben verlaten
Het pijnlijke zweet van verre zomers
En de signalementen van mannen vol smerige geheimen
Die de rozen twee scheidingen aanbieden
De harten van de vrouwen die naar de zon kijken
Die zij verpanden aan de kinderen die geboren zullen worden
Zijn de dag die ons uit dit leven zal voeren

Er is nog altijd iets wat wij niet hebben kunnen leren
Een aswind in Beroç
De huizen met een gouden hart waarvan we de naam niet kennen
Men vraagt waar de bedompte geur van de roos vandaan komt
Die zij in hun pijnlijke mond staken
Is de stem van de kinderen die niet willen dat het avond wordt
In Haraba een tijdmachine?
Mijn broer een opstandeling in de bergen
Plaveit de weg naar zijn hartstocht met zijn dromen
Bouwt steden van bloemen

Dit is het wezen van deze scheiding 
Hierdoor ontstaat eerst de kennis over onze huizen
Van de eenzaamheid die erop neervalt
Er is iets wat wij niet hebben kunnen leren
Zullen we leven zoals onze oprechtheid en ons geduld
Terwijl we onze handen openen voor de zich verwijdende hemel van de dood?
Nu is het mijn beurt om op te staan en weg te gaan
Ook heb ik geen geliefde kunnen boeien
In het aanzien van de dood die zich als een tweeling in mijn leven voegt
Evenmin liet ik bloemen bloeien in de koelte van de kamers waar ik verbleef
Voor hun raam was ik op z’n best een uitzichtloze glimlach
Ik verloor mijn hart en vond het in pijn
In de eenzame dagen van mijn mond

© Sytske Sötemann, 2010