ZO VINDT DE LIEFDE HAAR LEERMEESTER

Er is nog altijd iets wat wij niet hebben kunnen leren
Iedereen gaat ergens heen, een tak breekt
Een blad trilt
Liefdes zijn altijd as
Geen enkele scheiding is zonder reden, geen enkele pijn
Noch die dichte mist die vanachter de bergen op komt zetten, die dichte duisternis
Alleen de vogels dragen
In hun snavels een hapje licht

Op onze huid ligt de stilte van de koele binnenplaats
Die de gekrenkte kinderen al hebben verlaten
Het pijnlijke zweet van verre zomers
En de signalementen van mannen vol smerige geheimen
Die de rozen twee scheidingen aanbieden
De harten van de vrouwen die naar de zon kijken
Die zij verpanden aan de kinderen die geboren zullen worden
Zijn de dag die ons uit dit leven zal voeren

Er is nog altijd iets wat wij niet hebben kunnen leren
Een aswind in Beroç
De huizen met een gouden hart waarvan we de naam niet kennen
Men vraagt waar de bedompte geur van de roos vandaan komt
Die zij in hun pijnlijke mond staken
Is de stem van de kinderen die niet willen dat het avond wordt
In Haraba een tijdmachine?
Mijn broer een opstandeling in de bergen
Plaveit de weg naar zijn hartstocht met zijn dromen
Bouwt steden van bloemen

Dit is het wezen van deze scheiding 
Hierdoor ontstaat eerst de kennis over onze huizen
Van de eenzaamheid die erop neervalt
Er is iets wat wij niet hebben kunnen leren
Zullen we leven zoals onze oprechtheid en ons geduld
Terwijl we onze handen openen voor de zich verwijdende hemel van de dood?
Nu is het mijn beurt om op te staan en weg te gaan
Ook heb ik geen geliefde kunnen boeien
In het aanzien van de dood die zich als een tweeling in mijn leven voegt
Evenmin liet ik bloemen bloeien in de koelte van de kamers waar ik verbleef
Voor hun raam was ik op z’n best een uitzichtloze glimlach
Ik verloor mijn hart en vond het in pijn
In de eenzame dagen van mijn mond