OP EEN OCHTEND

op een ochtend opende ik het raam 
verschrikt fladderden de vogels op   
verbaasd keek ik ze na
nog geen katapult hield ik in mijn handen
bij het kattenkwaad dat ik uithaalde als kind 
want zo sterk ben ik niet

ik keek ze na en zag 
de verdwenen onzalige zomer
de van bomen bezeten herfst met zijn onzedelijke wind
naakte bomen zijn voor vogels niet erotisch
bloemen verwelken kleuren verbleken er wordt herfst geschreven

	want zo sterk ben ik niet

want zo sterk ben ik niet, ook mei was vertrokken zonder beleven  
was er de zomer, was iedereen als uit berouw hierom belogen
bladerende bladzijden van tijd, van schuld, en onophoudelijk 
laat een door de seizoenen bezoedelde zigeuner zijn viool bloeden
	want zo sterk ben ik niet 

	zo sterk ben ik immers niet