In het Deyrulzafaranklooster (Zuidoost Turkije)

Toen hij acht jaar was bracht zijn vader hem naar
het klooster en leverde hem af bij de monikken.
Hij zei, dat hij naar Damascus ging en terugkwam.
Er is niemand meer die zich herinnert waarom
dat was, en wanneer. Het enige wat men nog weet is,
dat het oorlogsjaren waren, moeilijke jaren en
dat de dood hier overal op de loer lag.

“Blijf jij maar hier,” zei zijn vader tegen hem,
“ga nergens heen, wacht op mij, ik kom terug.
Die baardmannen zijn lieve ooms en zullen voor je zorgen.”
Hij was een stil en rustig kind, gehoorzaam,
“Ik zal het doen,” zei hij, “ik ga nergens heen en zal wachten.”

En hij wachtte.
Maanden en jaren en decennia lang
wachtte hij zonder ooit te twijfelen.
“Papa zal me komen halen. Ik wacht 
op hem,” zei hij wanneer men ernaar vroeg.

Iedere ochtend klom hij naar de hoogste verdieping
en keek uit over de vlakte naar de verre horizon.
Nooit kwam hij buiten de muren.
Hij las niets anders
dan de Bijbel.
Hij leerde niets,
behalve bidden.

Hij zette de tijd stil.
Schortte het leven op.
Om wanneer zijn vader terugkwam
zijn leven weer op te pakken
op het punt waar hij het had achtergelaten.

Maar ‘de tijd’ trok zich niets aan
van zijn besluit om alles stil te zetten,
of van zijn hardnekkig vertrouwen in de liefde.
Inmiddels is hij al diep in de negentig.
Zijn vader zal hij nooit meer zien.