Uit: Eenzaamheid

		Voor de mens is de allernaaste eenzaamheid de mens.

1.

Vanwaar je het ook bekijkt,
in elke zin zit wel een paar ogen
en in elke punt een mens.
Die mens, die kijkt ons aan en aan ons voorbij;
en die mens, die vraagt naar de keerzijde van de tijd waarin hij zich heeft gekleed
is altijd bezorgd, besluiteloos en stil;
en als er een stilte is van je uiting ik ben er, van je uiting
laten we kussen, van je uiting ga je nog steeds niet weg of
als er een stilte is van je verlangen te sterven,
dan bestaan er ook woorden van stilte
woorden van stilstand;
van een blik, van een ligging,
van een lach...

Maar, van eenzaamheid bestaan er geen woorden.
Zij, zij is een uit alle woorden ontstaan woord.


2.

Eenzaamheid is doorgaans de bouwmeester van onze bouwkunst.
Zij is het verhaal van het verhaal zij raakte nooit op papier;
ze is de klank van dat gedicht, ze is de kleur van de liedjes van de zang-
ers; en ze is het skelet van elke blik al duizenden jaren
– die, waar wij onze ogen ook op richten daar
staat;
en in de laden van het verleden elk ogenblik voor zichzelf
een ander gewaad vindt
en zij is het die de zinnen schrijft;
de woorden is.
Achter elke tekst is zij het geheim, 
ervoor het oog.

Eenzaamheid, ze schrijft en ze leest.


3.

Als de tafel spiernaakt is toont ze ons een stoel,
toont het zwart het wit, het wit het zwart.
Een kind heeft zijn vinger uitgestrekt, naar de verten;
maar de verten tonen het kind.
Het is het onkruid, dat wiegend aan de voet van een steen, de wind;
en het is de wind die zich erop stort
het onkruid toont.
Het is de schuchterheid van jullie stappen,
die de grond die jullie zullen betreden;
het is de vogel die de hemel,
het is de hemel die de vogel toont.
Wat
met wat
je wat dan ook bedekt, 
alles heeft een toonder.

Als het de toonder van de eenzaamheid is, is hij alles.